De hoofdstad van Naxos is een mooi, wit, tegen een heuvel gelegen Cycladenstadje, compleet met Venetiaanse burcht. In 2003 was de boulevard al één lange aaneenschakeling van restaurants en de stad zal er inmiddels niet minder toeristisch op zijn geworden, maar in het vrij woeste, bergachtige binnenland is het vast nog steeds erg rustig. We hebben het eiland op de brommer uitgebreid verkend en ook aan een foto-excursie deelgenomen. De Engelse gids daarvan bracht ons naar ruïnes van Venetiaanse landhuizen die getuigen van een rijk verleden, naar een oud klooster en naar schilderachtige spookdorpen. De lunch was in Koronos, dat tegen een steile bergwand is gebouwd en dus aardige trappenfoto's opleverde. 

Lawrence Durrell is enthousiast, maar zijn tekst bevat vooral veel verwijzingen naar de mythologie (Theseus en Ariadne!) en geeft nauwelijks informatie over het eiland zoals het zich in de jaren '60 en '70 aan bezoekers presenteerde. Voor een goede indruk van het leven op Naxos aan het eind van de 19e eeuw kunnen we terecht bij James Theodore Bent’s (1885) uitgebreide reisverslag¹. Daarin bespreekt hij o.a. het probleem van het ontbreken van een natuurlijke haven op het eiland (bij storm konden schepen vlak voor de kade nog vergaan) en het contrast tussen de bewoners aan de kust en die in het binnenland. Het nu slaperige dorpje Aspiranthos stond destijds bekend als roversnest ('a man of Apeiranthos is clever enough to steal the sole off your boot, or the hat off your head, without your knowing it... ').

¹ James Theodore Bent (1885; 2002). The Cyclades, or Life Among the Insular Greeks. Archaeopress and Gerald Brisch