Milos [2008]
Milos. Van de Venus van Milo(s) die inderdaad op dit eiland is gevonden. Het Rotterdam onder de Cycladen, was onze indruk. Toeristen zijn welkom, maar ze moeten niet in de weg lopen of - zoals wij deden - in de weg rijden bij de belangrijkste activiteit op het eiland: mijnbouw. Net als Santorini is Milos van vulkanische oorsprong en in de oudheid werd er dan ook obsidiaan - vulkanisch glas - gewonnen. Later werd vooral zwavel gedolven en naar Frankrijk geëxporteerd als bestrijdingsmiddel in de wijnbouw. Tegenwoordig worden vooral silicaten en kaolien geëxporteerd. De lorries rijden af en aan en het landschap is op een aantal plaatsen behoorlijk aangetast. Vanwege de mijnbouw heeft het kleine eiland toch een vliegveldje - waarop wij vanuit Athene vlogen met een tweemotorig toestel.
Milos heeft geen indrukwekkende opgravingsterreinen, geen beroemde bibliotheek en bij Homerus vinden we geen mythen waarin het eiland een rol speelt, dus (weten we inmiddels) Lawrence Durrell's oordeel zal niet al te enthousiast zijn. Maar ‘a damnably dull hole of a place’ doet het eiland zoveel onrecht dat het vermoeden rijst dat hij ook op dit eiland niet serieus rond heeft gekeken - of gewoon geen oog voor natuurschoon heeft.
Milos is een bijzonder eiland met een flink aantal hotspots: het wonderlijke maanlandschap van Sarakiniko, het mooie witte hoofdstadje Plaka met zijn schitterende vergezichten en zonsondergangen, de kleurrijke botenhuizen van Firopotamos, Klima en Mandraki, de verlaten zwavelmijnen en de indrukwekkende rotsformaties in zee aan de zuidwest kust van het eiland. Maar ook het binnenland met zijn golvende graanvelden is prachtig.
