Lawrence Durrell steekt de loftrompet over dit eiland, de hoofdstad Parikia ('the town, once symmetrically laid out, has been scribbled over by an absent-minded god') en het marmer dat er ooit werd gedolven ('the light sinks deep into its surface and reflects back from way inside - giving an impression of lightness and transparency') en verkiest het eiland boven de grote buur Naxos. Ik heb Paros in 1978 kort bezocht tijdens een eiland-hopping vakantie en pas in 2003 verbleven we er iets langer. Het schilderachtige haventje van Naoussa, waarmee de fotoserie hieronder begint, is inmiddels wereldberoemd en trekt veel bezoekers. Het mooie dorp Lefkes, in het centrum van het eiland, oogde in vergelijking met de andere twee dorpen nog redelijk authentiek. De hoofdstad Parikia, tenslotte, met zijn blokvormige huisjes, witte straten en felle kleuraccenten is een typisch Cycladen-stadje, maar wij vonden het een beetje 'over de top' en - daarin verschillen wij van mening met Lawrence Durrell - iets minder aantrekkelijk dan de hoofdstad van het naburige Naxos. Het binnenland van Paxos is liefelijker, maar ook minder indrukwekkend dan het woeste berglandschap dat we op Naxos hebben doorkruist.